T R A N S G E N D E R Y Z M

Mnie osobiście bliska jest idea survivalu - silna wola przetrwania i umiejętność dostosowania się do ekstremalnych sytuacji. Często podchodziłem do życia jako do wyzwania, a im silniejsza była presja, tym silniejszy opór.

Miałem stany depresyjne, praktycznie cały czas żyję w stanie obniżonego nastroju, przeżywałem stany, które kwalifikowałbym jako depresję kliniczną - gonitwa myśli, długotrwała bezsenność, apatia, niskie poczucie własnej wartości, niechęć do życia, nawet do wstawania z łóżka i zrobienia czegokolwiek, brak apetytu, utrata zdolności do odczuwania przyjemności. Pojawiało się poczucie permanentnego cierpienia, myśli o braku sensu życia, chociaż nie o odebraniu go sobie. Wiem, że ten stan nie zależał ode mnie, sam bym sobie nie pomógł, a człowiek w depresji nie jest w pełni sobą. Są jednak pewne czyny, których bym nie zrobił, choćbym czuł się maksymalnie źle.

Petra_Ika napisał:

Po pierwsze, samobójstwo w kulturze łacińskiej jest oceniane w kategorii ucieczki, przepraszam za to sformułowanie, słabego ducha ze słabego ciała.

Nie zgodzę się, że siła ducha wynika z siły fizycznej. Ludzie, których ciała ciężko chorują, są w stanie zachować godną postawę i wykazać się siłą ducha.

W przypadku depresji/myśli samobójczych konieczna jest konsultacja z psychiatrą (nie trzeba mieć skierowania), następnie psycho/farmakoterapia.

Oskar napisał:

Nie za bardzo rozumiem ten moment o "zatajaniu prawdy"? To raczej teraz czuję się jakbym coś zatajał nie mówiąc ludziom kim jestem naprawdę.

Możesz mówić, Oskar. Ty nie musisz rozumieć mojego podejścia do życia, ani ja Twojego. Każdy ma własne. Jeśli wyglądałbym jak mężczyzna i miał M w dokumentach, a ludzie widzieliby we mnie z tego powodu mężczyznę, czułbym, że to nie jest cała prawda o mnie. Teraz widzą kobietę i to zgadza się z biologicznym stanem rzeczy. Mogę jednak być transgender, mogę powiedzieć o tym temu, komu chcę, a inni pozostaną w nieświadomości lub jako ludzie domyślni i przenikliwi sami dostrzegą prawdę.
Wolę pokazać ludziom swoje wnętrze, nie ciało, bo ciało nic nie znaczy.

Ale wątroba to narząd regenerujący się, czyż nie? Można więc utracić jej część i dalej funkcjonować. Z tego co wiem marskość też ma jakieś stadia i wcześnie wykryta daje szanse leczenia.

Ja rozumiem tych, którzy chcą podjąć terapię za wszelką cenę, tych, którzy chcą tylko częściowo i tych, którzy nie chcą wcale, z różnych powodów. Każdy ma inne podejście i inne cele. No niestety, ale czuję się jednak jak trzecia płeć i nie jest mi z tym dobrze, bo wolałbym czuć się jak 100% M.

Mnie nie będzie. Ja sobie sam wybrałem swój los. Opowiadaj, Sylwia, w końcu gdzie masz się tym podzielić, jak nie tutaj.

Sylwia. Jesteś najsubtelniejszą osobą, jaką znam. Trudno mi sobie wyobrazić, że mogłabyś coś zrobić niesubtelnie.

Dziekuję. To co napisałeś było potwornie miłe...
Cudownie, ze rozumiecie dlaczego chce o tym z Wami troche popisać.

Karol napisał:

Teraz bajka: zmieniam płeć w dokumentach, wybieram nowe imię i żyję jako mężczyzna, nagle ktoś dowiaduje się o mojej przeszłości i... co? - wszystko się nagle zmienia. Ja tak nie chcę

Drogi Karolu. Wszystko się zmienia? Co się zmienia? Czego się musisz obawiać w tej sytuacji? Czy mordują tu, albo szykanują osoby które zmieniły płeć? Czy przykrość, jaka sie by wydarzyła w momenncie odkrycia Twojej przeszłości, jest bardziej dla Ciebie nie do zniesienia, niż życie w nie akceptowanej płci?
Uważam, że takiego odkrycia nie ma sensu sie obawiać nadmiernie. Ponieważ zmiana płci nie jest częstym zjawiskiem, zatem często budzić będzie zdziwienie, zaskoczenie, a może nawet czasem sensację. Ludzie zawsze sie dziwią, jeśli czegoś nie znają, lub spotykają się z tym sporadycznie. Ale takie ludzkie reakcje jestem w stanie zrozumieć i zaakceptować, choć wolałabym, by wszyscy i ja sama mogli zapomnieć, że kiedykolwiek byłam facetem.
Kluczem do sukcesu w nowej płciowej roli jest WIARYGODNOŚĆ w nowej społecznej roli. Ktoś kto dziwi i zniesmacza swym zachowaniem lub wyglądem na codzień, jest trudny do strawienia dla otoczenia mimo tolerancji. Nawet jeśli rozumieją i akceptują sytuację, nie są w stanie np w pracy zaakceptować szokującego wyglądu osobnika. Na podobnej zasadzie, nie zaakceptowaliby kogoś kto n.p. ma brudne włosy i czarne paznokcie pracując w kasie banku. Albo nawet kobiety w mini czy faceta w podkoszulku.

Co do definicji transgenderyzmu, transseksualizmu: Nie dajmy się zmanipulować nie mądrym, tworzonym na urzytek praktyki, a nie w hołdzie rzeczywistosci, definicjom. Czymże w rzeczywistości różni sie transseksualista, który zgłasza sie do lekarzy z intencją zmiany płci, od tego, który (jeszcze, lub nigdy) się nie zgłosił? Stan dezaprobaty płci to jedno, umiejętność radzenia sobie z nim to drugie, nasilenie tej dezaprobaty to trzecie, różnej maści okoliczności życiowe danej osoby, to kolejne.
Ja czuję to tak: każdy kto czuje sie osobą innej płci niż jego biologiczna płeć to osoba będąca w stanie dezaprobaty płci. Nazwałabym ją transgender. Transseksualistą według mnie można nazwać taką osobę trasgender, która pojawiła sie u lekarzy jako pacjent z zamiarem dostosowania, wszystkich, bądź niektórych, zniamion własnej płci, do płci odczuwanej psychicznie. I nie ma znaczenia czy domaga sie operacji na narządach płciowych czy nie. Problemem osoby transgender jest po pierwsze własny społeczny wizerunek płciowy, i/lub po drugie własne znamiona płciowe cielesne. To które z nich (piersi, skóra, zarost, figura, zewnętrzny organ płciowy itd) ma trzeciorzędne znaczenie.